Το καταφύγιο μου ήταν τα ταξίδια Αντιφατική λέξη ΚΑΤΑ-ΦΕΥΓΩ.

Πάντοτε έφευγα από ανθρώπους, χώρες, καταστάσεις. Σε κάθε μου λύπη ανέβαινα σε ένα αεροπλάνο και κάπου με έβγαζε. Σαν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου ο γάμος μου είχε τελειώσει. Ήταν σχεδόν σίγουρο από την αρχή. Έτσι βρέθηκα με κατάθλιψη (για άλλη μια φορά) στην Αβάνα. Τον καιρό εκείνο, πρέπει να ήμουν από τις ελάχιστες γυναίκες που βρισκόταν για διακοπές σε ένα νησί γεμάτο άντρες... 

Την πρώτη μέρα με πλεύρισαν δύο αγοράκια δεκαεξάχρονα. Έτσι τα χαρτζιλίκωνα και μου έβρισκαν τσιγάρα, κανένα φαγητό που να τρώγεται, αυτοκίνητο... Τους πήρα μαζί μου στο Varadero και στον δρόμο μαζέψαμε και μία φίλη τους. Η Μ. ήταν τελείως τρελή. Είχε κάνει παιδί στα δεκαέξι -ποιος ξέρει με ποιον- και το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να χορεύει salsa και να καμακώνεται στα clubs. Είχα νοικιάσει μία μεγάλη βίλα και μέναμε όλοι μαζί. Δεν με ενοχλούσαν. Δεν μιλάγαμε πέρα από τα απαραίτητα και εγώ γύρναγα σαν το φάντασμα με μάτια βουρκωμένα. Που και που, πήγαινα για καμμία κατάδυση. 

Έτσι, μια μέρα μόνη μου στην παραλία, γεμάτη μαύρες σκέψεις με libido στα πατώματα... Ξαφνικά... βλέπω έναν Θεό να περπατάει... Προς το μέρος μου... Στην πραγματικότητα περισσότερο τον αισθάνθηκα παρά τον είδα. Στα επόμενα δέκα λεπτά, είμαι στο νερό μαζί του............ Μόλις βγήκαμε έξω -φυσικά- η τσάντα μου με το πορτοφόλι μου, τις κάρτες και το διαβατήριο έχουν κάνει φτερά! Και ξαφνικά αισθάνομαι πέρα από την πρώτη έκπληξη μία φοβερή απελευθέρωση. Νομίζω ότι άκουσα την κατάθλιψη να σπάει σε 1000 κομμάτια.

Στο αστυνομικό τμήμα, θυμάμαι ότι έχω πέσει στο γκαζόν και γελάω υστερικά προς έκπληξη όλων των μπάτσων οι οποίο με ρωτούσαν "μα καλά τί σκεφτόσουν;!" Είχα μία άγρια χαρά. Δεν μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα. Ήμουν στα χέρια της ύπαρξης. Το ξενοδοχείο το είχα προπληρώσει, αλλά δεν είχε νόημα να μείνω εκεί.

Σαν άγγελος εμφανίζεται η μικρή Μ. "Τόσο καιρό με φρόντιζες εσύ. Τώρα είναι η σειρά μου." Η Μ. αποδείχθηκε αρχηγός συμμορίας!!!!! Σε λίγη ώρα εμφανίζεται με χρήματα αρκετά ώστε ο πειρατής οδηγός να μας πάει στην Αβάνα. Έτσι βρίσκομαι σε ένα αυτοκίνητο με ένα ρούμι αγκαλιά μές' την νύχτα αφημένη στην καλοσύνη των άλλων. Η Ελληνική πρεσβεία μου έδωσε μόνο χρήματα για φωτό για το πρόχειρο διαβατήριο... Αίσχος! Όταν έφτασα την άλλη μέρα στο αεροδρόμιο κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν ήταν καλά "Alitalia overbooked"... "No way to leave"... Ξαφνικά βρίσκεται ένας Έλληνας και αυτός υπάλληλος αεροπορικής εταιρείας.

Μου δίνει το τηλέφωνο του Κύπριου Πρέσβη... Ήταν Έλληνας μου είπε.
Στο πρώτο ντριν το σηκώνει.
Του λέω την ιστορία μου...
Σε λίγη ώρα είναι στη φτωχογειτονιά που έχω επιστρέψει μία λιμό με σωφέρ και τον πρέσβη (ο οποίος μου φάνηκε σαν τον Άγιο Βασίλη).

Το μόνο που θέλω είναι να κανονίσει με την Αlitalia να με πάρουν στο αεροπλάνο. Και 2$ για τσιγάρα.  
Ο κύριος Πρέσβης βγάζει ένα 100δόλλαρο και δεν δέχεται να μην το πάρω. 

Χαμός.

Πήρα ρούμι και γλυκά και κάναμε πάρτι με όλη την γειτονιά καλεσμένους...
Την άλλη μέρα παίρνω την Μ. και την οικογένεια της στην Tropicana.
Τρώμε πίτσες και κάνουμε μπάνιο στην πισίνα...
Η ζωή είναι ωραία...

Το πώς γύρισα Αθήνα είναι μία άλλη ιστορία...