Κατά τη διάρκεια του πρόσφατου ταξιδιού μου στη Μπογκοτά, ανακάλυψα ότι η πόλη είναι γεμάτη γκράφιτι. Γκράφιτι παντού, και όλων των ειδών, στυλ και μεγεθών! Μερικές φορές κάλυπταν μια ολόκληρη πρόσοψη, και κάποιες άλλες "απλά" συμπλήρωναν με αρμονία την αρχιτεκτονική ενός κτιρίου. Ανακάλυψα επίσης ότι υπάρχει ένας πραγματικός "Γύρος της Μπογκοτά με γκράφιτι " με μια πραγματική ιστοσελίδα! Η περιοδεία ήταν μέρος της σκηνής γκράφιτι της Μπογκοτά από το 2011. Φαίνεται να έχει γίνει-και παραθέτω "ένα είδος αστικής εμπειρίας · ο στόχος είναι οι άνθρωποι να βρούν ένα νέο τρόπο να δουν και να κατανοήσουν την πόλη. "

Άρχισα να ρωτάω τους ανθρώπους και να κάνω κάποια έρευνα, για να καταλάβω γιατί το γκράφιτι είχε γεμίσει όλη την πόλη έτσι.

Ανακάλυψα ότι το 2011, η αστυνομία δολοφόνησε τον 16χρονο Ντιέγκο Φελίπε Μπεκέρα, ενώ υπέγραφε με το όνομα "Φήλιξ η γάτα", μαζικές διαμαρτυρίες εξερράγησαν σε όλη την πόλη. Αυτή η τεράστια δημόσια αντίδραση ήταν εν μέρει υπεύθυνη για την κυβέρνηση να δείξει διαλλακτικότητά και τελικά υποβαθμίζοντας το γκράφιτι από το έγκλημα σε παραβίαση του πού είναι τώρα- να γίνει αποδεκτό. Πρέπει να επισημάνουμε ότι το γραφείο ανθρωπίνων δικαιωμάτων των "Ηνωμένων Εθνών καταδίκασε επίσης την δολοφονία του νεαρού, πράγμα το οποίο σίγουρα πρέπει να επηρέασε τις αρχές στην απόφασή τους να νομιμοποιήσουν τα γκράφιτι.

Τα γκράφιτι της πόλης δεν είναι απλά όμορφα ή εντυπωσιακά. Αντανακλούν την ποικιλομορφία των ανθρώπων της Μπογκοτά, καθώς και την ταραχώδη κουλτούρα τους. Είναι μια κατάφωρη πράξη ελευθερίας και ελευθερίας του λόγου.

 

Why, and how?

If you are not familiar with "maṇḍala" (मण्डल), it is a Sanskrit word meaning circle, Even though it may be dominated by squares or triangles. They can also be found in parts Hindu Tantrism and in other traditions such as North American Indians' cultures.
Within the tradition of Tantric Buddhism, are sacred geometric figures that represent the Universe according to Vajrayana Buddhism. Usually Mandalas have complex geometrical shapes and it has become a generic term for any diagram, chart or geometric pattern that represents the cosmos metaphysically. However, for Tantric Buddhists, mandalas are rich with sacred meaning and symbolism.

In fact, the etymology of the word "Mandala" suggests not just a circle, but a "container of the essence”.

Often times mandalas are employed for focusing attention, as a spiritual teaching tool, and as an aid to meditation leading to certain trance. For instance the Tibetan branch of Vajrayana Buddhism, mandalas have been developed into sand painting. 

Όπως όλοι ξέρετε, εξασκούμαι στο "έκφραση μέσω τεχνών". και συνεχή διερεύνηση νέων διαλογιστικών τεχνικών. Θα ήμουν τυφλή εάν δεν έβλεπα τη σχέση μεταξύ αυτών των γκράφιτι και του διαλογισμού.

Γιατί, και πώς;

Αν δεν είστε εξοικειωμένοι με το "maṇḍala" (मण्डल), είναι μια σανσκριτική λέξη που σημαίνει κύκλος, ακόμη και αν μπορεί να κυριαρχείται από τετράγωνα ή τρίγωνα. Μπορεί επίσης να βρεθεί σε κάποιους Ινδουιστές Tantricas και σε άλλες παραδόσεις, όπως οι πολιτισμοί των Ινδιάνων της Βόρειας Αμερικής.

Μέσα στην παράδοση του Ταντρικού βουδισμού, υπάρχουν ιερές γεωμετρικές φιγούρες που αναπαριστούν το σύμπαν σύμφωνα με τον Βουδισμό του Βατζρατάνα. Συνήθως οι μαντάλες έχουν σύνθετα γεωμετρικά σχήματα και έχουν γίνει ένας γενικός όρος για οποιοδήποτε διάγραμμα, ή γεωμετρικό μοτίβο που αντιπροσωπεύει το σύμπαν μεταφυσικής. Ωστόσο, για τους Ταντρικούς βουδιστές, οι Μαντάλες είναι γεμάτες από ιερό νόημα και συμβολισμό.

Στην πραγματικότητα, η ετοιμολογία της λέξης "μαντάλα" υποδηλώνει όχι μόνο έναν κύκλο, αλλά ένα "δοχείο της ουσίας’

Συχνά οι μαντάλες ασχολούνται με την εστίαση της προσοχής, ως πνευματικό εργαλείο διδασκαλίας, και ως βοήθημα για το διαλογισμό που οδηγεί σε κάποια ύπνωση. Για παράδειγμα, στο θιβετιανό παρακλάδι του βουδισμού Vajrayana,οι μαντάλες έχουν αναπτυχθεί σε ζωγραφική άμμου.

Η διαδικασία δημιουργίας μπορεί να διαρκέσει ημέρες ή εβδομάδες, και το μαντάλα καταστρέφεται λίγο μετά την ολοκλήρωσή της: βασικά ως εργαλείο διδασκαλίας και αλληγορία για την μη μονιμότητα όλων των ενδεχόμενων φαινομένων και την περιορισμένη διάρκεια ζωής όλων .

Έρχεται ο παραλληλισμός με τα γκράφιτι. Οι καλλιτέχνες που τα ζωγραφίζουν, αφιερώνουν πολύ χρόνο, άρωμα αγάπης για να το πράξουν. Με αυτή την έκφραση καταφέρνουν να απαλλαγούν από ό, τι είναι ένα βάρος για αυτούς, οτιδήποτε που δεν θα μπορούσαν ενδεχομένως να εκφράσουν με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Αλλά κυρίως, παίρνουν απόσταση από όλα αυτά την ίδια στιγμή που παραδίδουν τα γκράφιτι τους στην πόλη και στους ανθρώπους. Απελευθερώνονται από κάτι. Και προσφέρουν τις δημιουργίες τους για όσο καιρό μπορούν να διαρκέσουν, στην ανθρωπότητα.

Από την άλλη πλευρά, είναι πολύ ικανοποιητικό για το κομμάτι ενός καλλιτέχνη του δρόμου να διατηρείται φρέσκο και στις κοινότητες των καλλιτεχνών γκράφιτι είναι ένα τυπικό σημάδι ασέβειας κάποιος να «καλύψει» το κομμάτι του άλλου (δείτε για παράδειγμα το τραγικό #KingRobbo vs. #Banksy έπος).

Ωστόσο, όπως ακριβώς και οι βουδιστές μοναχοί-επιτέλους το συνειδητοποιώ-ότι οι καλλιτέχνες γκράφιτι ζουν στη μεταβατικότητα και την παροδικότητα του έργου τους.

Τo μέσο στο οποίο γιορτάζεται πιο ακραία η τέχνη-σπρέι βαφής στα τρένα-αντικατοπτρίζει την προσωρινή φύση και την αίσθηση του "είμαστε περαστικοί" που διαπερνά το γκράφιτι και τον κόσμο της τέχνης του δρόμου: ξεφλούδισμα του χρώματος, μουτζουρωμένα εργαλεία και μπογιά που ξεφλουδίζει. Οι αφίσες ακολουθούν την ίδια τάση.

"Δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία ότι η ζωγραφική και η επανάληψή της στο ίδιου τμήμα του τοίχου-χώρου έχει επίσης μια ποιότητα διαλογισμού. Για να μην αναφέρουμε τις ώρες – αν όχι χρόνια – της πρακτικής σε γράμματα, σκίτσα, γεμίσματα, περικοπές. Το μυστικό κρυφτό κάτω από το κάλυμμα του σκότους, το σχεδιασμό, την υπομονή και την σχολαστική δεξιότητα που πηγαίνει στην εκτέλεση μιας πράξης τέχνης που είναι σε πολλά μέρη παράνομη ". [(Mindfuller.tumblr.com, 2019)]

Το να ρισκάρεις την ελευθερία, τη ζωή και να ακροβατείς για την επιδίωξη της αλήθειας, της ελεύθερης, δημόσιας δημιουργικής έκφρασης, έχει μια κάπως υπερβατική διάσταση. Μπορούμε να βρούμε την ίδια διάσταση τόσο στην τέχνη του δρόμου όσο και στο διαλογισμό.

Το γκράφιτι είναι η δημιουργία σημαδιών, αντιθέτως ο διαλογισμός είναι μια πρακτική στην οποία προκαλείτε έναν ορισμένο τρόπο συνείδησης.

Σίγουρα, το γκράφιτι μου επέτρεψε να δω τη Μπογκοτά και την Κολομβία με διαφορετικό τρόπο. Το χρησιμοποιούν σαν όχημα στον πολιτιστικό πλούτο της, αλλά ταυτόχρονα αποκαθιστούν την αρνητική πολιτική εικόνα λόγω όλων των πολύ γνωστών ιστοριών των καρτέλ ναρκωτικών, των παραστρατιωτικών και της βίας.

Μια από τις πιο ζωντανές εμπειρίες που είχα στη Μπογκοτά, είναι ότι δεν μπορούσα να εμπλακώ με την τέχνη του δρόμου!!! Το οποίο επίσης είναι μια πράξη διαλογισμού.